Aleksandar Marton (LSV) objavio je, za katoličko Badnje veče, na svom tviter nalogu mapu Austrougarske na kojoj je ispisana božićna čestitka na 12 jezika, uz komentar: „Lepa mapa“.
Dodao je, potom, da je, kada je reč o AU, „izraz tamnica naroda” preoštar“ (!?). A zatim je i on potpisao kontroverzni Apel 88 (kako ga sada i sami potpisnici zovu), budući da, naravno, Marton već odranije misli da je „srpski nacionalizam najopasniji“.
Marton je, inače, poznat i po tome što je svojevremeno, kao predsednik Skupštine Zrenjanina, obećao „hrvatskim dragovoljcima“ da će im postaviti spomen-obeležja po okolnim selima gde su prebivali u zarobljeništvu; ali, i po tome što je bio protiv izgradnje pravoslavne crkve u Bagljašu, jer, razume se, za nju – suprotno od spomenika dragovoljcima – nema para, pošto „treba da se sačeka prolazak svetske ekonomske krize“.
Na Iskri sam već pisao o Ugarskoj (1867-1918) kao o diskrimnatornoj državi koja je, višedecenijskom asimilacionom politikom, uspela da smanji udeo Srba u Vojvodini sa 59% (1784), na 34% (1910), planirajući da ih do 1947. bude – 0% (ovde 268).
Sada pak želim da ukažem da je Martonova mapa laž. U AU je, istina, po kućama govoreno i više od 12 jezika, ali javno su postojala samo dva – nemački i mađarski. Ako ste ušli u voz u Zagrebu, kondukter vam je na mađarskom tražio da pokažete kartu. A ako ga niste razumeli, on bi vas mogao jednostavno izbaciti iz voza – kao što se i dešavalo Stjepanu Radiću, koji iz protesta nije želeo da u Zagrebu priča na mađarskom.
Martonova karta Srbima je mrska upravo zato što ih podseća na vreme odnarođavanja u Ugarskoj 1.0. Ali, i zato što ih podseća na vreme genocida u Ugarskoj 2.0.
Naime, Mađarska 1920-1944. zapravo je, formalno i suštinski, i dalje Ugarska.
Formalno, zato što se na mađarskom ta zemlja, u oba razdoblja (1867-1918. i 1920-1944), isto zove: Magyar Királyság – Kraljevina Mađarska. Ali, tako se zove i na nemačkom, engleskom, francuskom ili ruskom: Königreich Ungarn, Kingdom_of_Hungary, Royaume de Hongrie, Korolevstvo Vengriя.
Naime, naše imenoslovno razlikovanje Ugarske i Mađarske došlo je zbog onovremenog insistiranja ugarskih Slovena – Slovaka, Hrvata i Srba, da zemlja u kojoj žive treba da bude multikulturna i multietnička. Zato su oni smišljeno upotrebljavali naziv Uhorsko (slovački) Ugarska i Ugarska, a ne Maďarsko, Mađarska i Mađarska.
Ali, to jeste bila praktično ista država tokom celog razdoblja 1867-1944. I ne samo po nazivu. Socijalna i politička struktura zemlje ostala je, i posle 1918, neizmenjena. Državom vladaju, u jednom polu-autoritarnom poretku, veleposednici i visoki državni činovnici. Izbore odlikuje ograničeno biračko pravo (do 1939) i javno glasanje (osim 1920. i 1939). Zbog toga su se „pojedini mađarski izbori strancima činili kao da su sprovedeni od strane okupatora na osvojenoj zemlji“ (ovde 194).
No, u Mađarskoj do 1944. nije vladao fašizam. To treba podvući jer se često čuje pogrešna tvrdnja da su genocidne masakre, poput Racije 1942, počinili „mađarski fašisti“. Ne, kao što ćemo videti, te zločine su izvršile regularne snage Kraljevine Mađarske, uz pomoć lokalnog mađarskog življa. Zločine je zapravo izvršila – Ugarska 2.0.
I zato je Martonova mapa zlokobna.
Ugarska 2.0 grčevito je nastojala da zadrži sve iz Ugarske 1.0 – od monarhije do socijalnog života. A njena glavna fiks ideja bila je „povratak oduzetih zemalja“, odnosno teritorijalna restauracija Ugarske 1.0. (ovde 8; 297).
Nem! Nem! Soha! – Ne, ne, nikada! – bio je opšti odgovor u Mađarskoj na Trijanon. Mađarska je tada proglasila dan žalosti (isto 114). Od tada je njena zvanična politka: „mirna revizija Trijanona“ (439; 487-488).
„Mirna“ – zato što je Mađarska Trijanonom razoružana. Armija joj je ograničena na 35.000 vojnika i službenika (čl. 104), bez opšteg i obaveznog služenja vojnog roka (čl. 103), bez avijacije, tenkova i teške artilerije, a uz gotovo potpunu zabranu uvoza i proizvodnje oružja (čl. 118-119; v. ovde 114-115).
Ali, čak i tako vojnički nemoćna, Mađarska je insistirala na reviziji granica s tri od četiri svoja suseda – s Čehoslovačkom, Rumunijom i Jugoslavijom.
Do 1929. revizija postaje „glavna preokupacija mađarskog javnog mnjenja“ (ovde 400). „Jugoslovenski poslanik u Pešti pisao je tada (1929. – S. A) da je “mađarski revizionistički pokret osvojio celu zemlju, tako da i nema mnogo Mađara koji ne bi išli s tim pokretom” (400-401). Tada će i premijer Ištvan Betlen javno zatražiti reviziju, uključiv i granice s Jugoslavijom (ovde 401).
Od Jugoslavije su regent Mikloš Horti i tadašnji ministar odbrane, Đula Gembeš, očekivali (1930) da Mađarskoj ustupi Bačku do Kišovog kanala (kanal Bezdan-Bečej; danas deo sistema Dunav-Tisa-Dunav). Tu je, prema mađarskim računicama, bilo nekih 200.000 Mađara i 20.000 Srba-starosedelaca (ovde 417). Uz to, Gembeš je, ali sada kao premijer (1932), našem ambasadoru u Pešti, Jovanu Dučiću, kao deo revizije pomenuo i „granicu na Dravi“ – što znači da bi Mađarskoj pripali još Baranja i Međumurje (496).
Ideja revizije kao „kolektivna opsesija mađarskih vladajućih krugova“ koja je „zahvatila i najšire krugove“ društva (510) izgledala bi smešno – imajući u vidu nejaku mađarsku vojsku – da nije bila podržavana od nekih uticajnih inostranih činilaca.
Britanski medijski magnat (press baron), lord Rotermir, 1927. otpočinje kampanju za reviziju u korist Mađarske. Smatrao je da bi joj trebalo vratiti, između ostalog, Baranju i severne delove Bačke (ovde 373). Reviziju će 1931. podržati i predsednik spoljnopolitičkog komiteta Senata SAD Viljem Bora i italijanski premijer Benito Musolini (463). Sledeće godine, uz Musolinija (508-9), reviziju podržava i engleski premijer Remzi Makdonald, kao i bivši državni sekretar Vatikana, kardinal Pjetro Gaspari (508).
Upravo 1932. godine Mađarska odbacuje trijanonske vojne odredbe. Magyar Királyi Honvédség (Mađarska kraljevska vojska) uvodi tenkovske jedinice i opštu vojnu obavezu. Kako Mađarska naoružava i povećava vojsku, tako i spoljna podrška reviziji, a sve u cilju izbegavanja rata, postaje izrazitija.
Luj de Vjen (Louis de Vienne, 1874-1944), ambasador Francuske u Budimpešti (1927-1934), objavljuje 1936. članak u kom traži da se „Mađarskoj vrati sve što joj je nepravedno oduzeto“ (ovde 173). Lojd Džordž pisao je da je 1919, kada je podržao smanjenje Mađarske, bio zaveden „lažnim statistikama“ (222), zbog čega se sada zalaže za mirnu reviziju, „uz izvesne granične korekcije“ (1937). I Entoni Idn, britanski državni sekretar za spoljne poslove, kao i lord Halifaks, član britanske vlade, dopuštali su mogućnost revizije u korist Mađarske (173).
Pod tim pritiscima, a želeći da se izbegne rat, pojedini političari su pristajali da uzmu u razmatranje korekcije granice.
Tako je Masarik još 1930. govorio o sitnijim ispravkama međe s Mađarskom („Kleine Korrekturen, aber keine Revision“; ovde 510), odnosno o prepuštanju Budimpešti nekih čisto mađarskih graničnih mesta u Slovačkoj (461; Beneš je bio protiv).
No, tu Masarikovu ponudu Mađari su ismejali. Nazivali su Čehoslovačku Saison–Staat (veštačkom, privremenom državom; 435), a koju će Kanja Kalman, mađarski ministar spoljnih poslova, već 1934. želeti da, u dogovoru s Nemačkom, Mađarskom i Poljskom, jednostavno rasparča (ovde 63).
Kada je pak reč o Srbima, Božidar Purić, šef Političkog odeljenja Ministarstava spoljnih poslova, izjavio je 1934: „Ako se radi o reviziji, mogli bi se ustupiti Senta i Horgoš, a Subotica ne“ (ovde 62). Mađarski vojni izaslanik iz Beograda, međutim, 1940. javlja da ima utisak da bi Beograd možda ipak mogao ustupiti Baranju i Suboticu, ne bi li izbegao rat (374).
Konačno, pred sam napad na Jugoslaviju, Miloje Smiljanić, zamenik ministra spoljnih poslova, predlagao je da se Mađarska zadovolji razmenom stanovništva, tako da Beograd uzme sve Rusine iz Prikarpatija (Mađarska ih je anektirala 1939), a Pešta sve Mađare iz Vojvodine (ovde 385). Rusina je tada u Prikarpatiju bilo nešto preko 400.000, a Mađara u Vojvodini nešto manje od 400.000 (ovde 14).
To je odbijeno, a mađarski ministar inostranih poslova Ištvan Čaki ponovo je od Jugoslavije zatražio Baranju, Prekomurje i Bačku do Kanala (ovde 385).
Mađarska nije samo imala otvorene aspiracije prema Bačkoj i Baranji. Ona je aktivno pomagala hrvatske secesioniste, kako bi razbila Jugoslaviju.
U razdoblju 1929-1934. Mađarska podržava ustaše i omogućava njihove upade s teritorije Mađarske. Peštanski konzul u Zagrebu, Sabo (Szábo) čak kao kurir 1930. prenosi poruke Ante Pavelića za Mila Budaka u Zagreb, a mađarska tajna služba organizzuje terorističku akciju ustaša u Valpovu 1930. (ovde 431).
Samo u periodu 1929-1933. ustaše su, uz mađarsku pripomoć, izvele dvadesetak terorističkih akcija – od atentata do podmetanja eksploziva – s desetinama mrtvih i ranjenih (vidi ovde, 223-224). Većina terorista dolazila je iz Janka-puste u Mađarskoj – ustaške terorističke baze 1931-1934. (ovde, 442-5; 489-490; 492-493).
Jugoslavija neprestano ulaže zvanične proteste zbog serije terorističkih napada iz Janka-puste. Samo tokom 1933. Beograd je protestovao: 1, 2. i 10. avgusta, 21. oktobra, 12. novembra, 14. i 23. decembra (ovde 28-29). Uzalud. Među teroristima koji su izvršili atentat na kralja Aleksandra (1934), trojica su imali mađarske pasoše, a sam ubica je 1932. stigao u Mađarsku iz Bugarske, da bi se u Janka-pusti zajedno obučavali (ovde 277-278). Posle ubistva, organizatori atentata su pobegli za Mađarsku, odakle su vojnim avionom prebačeni u Italiju (ovde 83-4; 89).
Mađarska je pomagala ubistvo kralja Aleksandra jer se nadala da će, posle njegovog uklanjanja, doći do ustanka u Hrvatskoj i do raspada Jugoslavije (89). Jedino što je Mađare zbunjivalo u njihovoj potpori hrvatskim secesionistima, bila je aspiracija Hrvata na Bačku i Baranju. Mađarski konzul u Zagrebu javlja Pešti 1937. dobru i lošu vest. Dobra je da Maček svojski radi na otcepljenju Hrvatske. Loša je da Hrvati hoće i Vojvodinu (244-5).
U proleće 1936. vode se italijansko-mađarski pregovori o zajedničkom vojnom napadu na Jugoslaviju (163). Ali, Hitler se s tim nije saglašavao, jer je želeo da se prvo raskomada Čehoslovačka. Od 1938. Mađarska prestaje da govori o prisajedinjenju čisto mađarskih oblasti. Ona počinje da mašta o teritorijalnoj restauraciji Ugarske 1.0, aneksijom delova susednih zemalja. Otrgnuća bi se odigrala redosledom kretanja skazaljke na časovniku. Najpre Čehoslovačka, onda Rumunija, i na kraju Jugoslavija (273; 131; 325).
Tako je i bilo. Zahvaljujući savezništvu s Hitlerom, Mađarska je 1938. dobila južnu Slovačku, 1939. Prikarpatije i 1940. severni Erdelj. Posle toga, Mađarska se okreće Jugoslaviji i otvara pitanje Délvidék-a (tzv. Južnih krajeva). Ona očekuje da joj se vrati bar Bácska (Bačka), a možda i Muraköz (Međumurje) i Vendvidék (Prekomurje). Ministar diplomatije Čaki naređuje 3. oktobra 1940. Bešenjeju, ambasadoru Mađarske u Beogradu, da i zvanično pokrene pitanje revizije (384). U isto vreme, i Bugarska će od Jugoslavije zatražiti vraćanje desne obale Timoka, Bosilegrada i Caribroda – dodeljene Srbiji Nejskim ugovorom 1919, plus „nespornu zonu u Makedoniji“ (390-391).
Hitler tada nije podržao Mađarsku i Bugarsku. Uoči pohoda na Rusiju nisu mu bile potrebne nove ratne komplikacije na Balkanu. Očekivao je da Jugoslavija pristupi Trojnom paktu, pa da onda slobodno krene na Moskvu.
No, kada se odigrao 27. mart, Hitler će ljutito odlučiti da „razbije to panslovensko osinje gnezdo“, odnosno da ukloni tu stalnu pretnju od „jugoslovensko-boljševičkog saveza“ – tj. od saveza Rusa i Srba (ovde 399).
I tako, učešćem u Aprilskom ratu, Mađarska dobija Bačku, Baranju, Međumurje i Prekomurje, s 301.000 Mađara, 243.000 Srba, 220.000 Hrvata, 80.000 Slovenaca, 40.000 Slovaka i 15.000 Rusina (ovde 30). Zajedno s ranijim proširenjima (1938-1940), to čini ukupno uvećanje teritorije Mađarske, u odnosu na 1920, za 85% (od 92.833 km2, na 172.149 km2), a stanovništva za 84% (od 7.980.143, na 14.669.100 duša).
Sada Ugarska 2.0 i po veličini liči na Ugarsku 1.0.
Pa, kako su se Srbi proveli u toj obnovljenoj multi-kulti državi?
Srbi u Ugarskoj 2.0 bili su u dva navrata podvrgnuti masovnim likvidacijama, a bili su sistematski – u cilju „desrbizacije Délvidék-a“ – proterivani, pljačkani i diskriminisani.
Prvi veliki masakr Srba desio se pri ulasku mađarske vojske. Mađarska je stupila u rat 11. aprila, kada se jugoslovenska vojska već povukla iza Dunava. Tokom četiri dana zaposedanja Bačke i Baranje, Magyar Királyi Honvédség izgubila je 7 oficira i 119 vojnika, dok je tom prilikom ubijeno 3.506 ljudi – većinom Srba, i ogromnom većinom civila (ovde 30; 33).
Takvih zločina nije bilo prilikom mađarskog ulaska u južnu Slovačku, dok je preuzimanje severnog Erdelja već bilo praćeno masakrom nekoliko stotina Rumuna. Ovde vidimo eskalaciju zločina, što se može objasniti oficirskim revanšizmom za vojničke poraze 1914-1918, i duboko ukorenjenim antisrbizmom, kulturrasizmom, antislovenstvom i antipravoslavljem – koji su odlikovali mađarski nacionalizam.
Nešto od toga se može videti i iz podatka da je, tokom četvorodnevne aprilske operacije, na radiju emitovana borbena pesma iz I sv. rata „Stani, stani pasja Srbijo!“ (ovde 29). „Ne znate vi te Srbe!“, govorio je s prezirom i Kanja, mađarski ministar spoljnih poslova, Nemcima 1937. (ovde 203). A na sastanku s Hitlerom, 1936, Horti mu je objašnjavao da su Srbi masovno proruski orijentisani i da čak i vladajući krugovi više vole SSSR od Nemačke (174).
Mađarski premijer Mikloš Kalaj govorio je Hitleru 7. 4. 1942. da je „za Mađarsku granica Evrope i Azije tamo dokle dopire pravoslavna crkva“, pa je Novi Sad predstavljan kao kula stražara prema „neprijateljskom pravoslavlju“ (ovde 88). Tako je, prilikom imenovanja za velikog župana Novog Sada, Leo Deak rekao da će gradu vratiti ono mesto koje mu je oduvek pripadalo „kao mađarskoj tvrđavi u borbi protiv pravoslavlja“ (ovde 131).
Dakle, onih 3.506 ljudi, pobijenih prilikom ulaska honveda, bili su žrtve upravo takvog ukorenjenog antisrbizma. Recimo, nemzeteri iz Temerina (mađarska građanska straža) naredili su stanovnicima Siriga, srpskog kolonističkog naselja, da se okupe na ledini izvan sela kako bi tamo, s belim zastavama, dočekali mađarsku vojsku. Honvedi su došli i jednostavno pobili više od stotinu sirižana. Oni koji su se razbežali bili su proterani, a njihove kuće „opljačkala je mađarska sirotinja iz okolnih mesta“ (ovde 33).
Somborskog protojereja, Dimitrija Bokšana, honvedi su vukli po gradu „da pokazuje četničke kuće“, da bi na kraju i njega ubili u crkvenoj porti (ovde 35). Novosadski gostioničar Vilmoš Feher motociklom je lovio po Novom Sadu „Srbe nacionaliste“ i likvidirao ih. „Prilikom likvidacije jedne četvoročlane porodice, mađarski vojnik, koji je trebalo da ubije i jednu devojčicu, pao je u nesvest, što je iskoristio Mađar radnik iz obližnjeg mlina, uzeo pušku i sam je ubio“ (isto). Gimnazista Stevan Tuša prolazio je, s gimnazijskom kapom na glavi, pored subotičke Gradske kuće, gde su bili honvedi; oni su kapu ocenili kao „četničku“ (verovatno je imala krunu, kao ova), pa su ga jednostavno upucali (35-36).
Drugi masovni pokolj bila je Racija, u januaru 1942. Tada je ubijeno 2.578 Srba i 1.068 Jevreja (ovde 91). Racija je bila „unapred isplanirana akcija desrbizacije“ (80; v. 80-81), koja je „imala mnoga obeležja genocida“ (83).
Tada su pod led Tise – u šajkaškom kraju, a pod led Dunava – u Novom Sadu, pobacani najviđeniji Srbi (često zajedno s porodicama): sveštenici, učitelji, lekari, raniji zvaničnici i političari, trgovci i zanatlije, ugledni domaćini… Jeleni Jovandić su ubijena petorica sinova. a „smrt pod ledenom korom Dunava našlo je i 165 dece“ (89).
„Od Srba je trebalo poubijati sve one koji nisu znali perfektno mađarski“, izjavio je posle rata Janoš Kenjereš, jedan od učesnika racije u NS (87).
Još jednom treba reći da ovaj zločin nisu izvršili nikakvi fašisti. Oni će u Mađarskoj doći na vlast tek u oktobru 1944. Počinilo ga je ili „mađarsko lokalno stanovništvo“ (83), uz pomoć regularne vojske i žandarmerije – kao u slučaju Šajkaške (80-84), ili regularna vojska i žandarmerija, uz pomoć „mađarskog lokalnog stanovništva“ (89) – kao u slučaju Novog Sada (87-89).
„Učestvujući u raciji, mađarsko stanovništvo smatralo je da time vrši svoju, ne samo građansku, već i patriotsku dužnost, da time potvrđuje svoju pripadnost pravom Mađarstvu“ (84). Nije postojao strah od kazne, jer je „mađarsko stanovništvo u većini verovalo da je zaposedanje Bačke i Baranje konačno i za sva vremena“ (37).
Osim likviacijom lokalnih uglednika među Srbima, Ugarska 2.0 vršila je desrbizaciju Bačke i Baranje masovnim proterivanjem srpskog stanovništva i naseljavanjem mađarskog.
Proterano je preko 30.000 Srba (ovde 39), a naseljeno – umesto pobijenih i izgnanih – 40.000 Mađara.
Proterani su svi Srbi koji su u Délvidék došli posle 1918, ali i Srbi starosedeoci ocenjeni kao „nacionalisti“. U njihovoj identifikaciji „najveću ulogu odigrali su domaći Mađari, koji su veoma dobro poznavali svoje sugrađane i mesne prilike“ (33; v. 38). Izgnanici nisu imali pravo da ponesu ništa osim nešto dragocenosti i odeće (v. 37-39).
Na njihovo mesto došli su Mađari iz Rumunije (Sekelji) i BiH (40; 44). Sekelji su „zatekli u bačkim selima 3.471 kuću u dobrom stanju“, a od stoke „1.646 konja, 1.089 krava, 2.206 svinja i 4.436 komada sitne stoke“ (40). Deo imovine izgnanih Srba opljačkale su i mađarske komšije (40).
Posebno se radilo na desrbizaciji Novog Sada izmenom demografske strukture. „Mađarska je nameravala da od NS stvori čisto mađarski grad“ (87). Do 1944. postiglo se da Mađara u NS bude dva puta više nego Srba (v. 52-53).
Desrbizacija je vršena i na druge načine. Zabranjeno je prikazivanje filmova titlovanih ćirilicom (56), a svi javni natpisi morali su biti isključivo na mađarskom (51). „Uklanjanje srpskih natpisa, posebno ćirilicom, bilo je propraćeno euforičnim zadovoljstvom razdraganog mađarskog stanovništva, zabelešio je novinar Reggeli Újság-a“ (51).
Umesto Novi Sad bilo je dozvoljeno samo Újvidék, umesto Subotica samo Szabadka, umesto Bačka isključivo Délvidék (eventualno Bácsvidék; 51; 52).
Svi nazivi škola zamenjeni su mađarskim (51), a iz Mađarske je dovedeno 1.300 učitelja (54). Uništena i uklonjena je sva „srbo-četnička školska literatura“ (55). Srbi su imali samo jednu srednju školu u NS – „Mađarsku kraljevsku gimnaziju na srpskom nastavnom jeziku“. Ali, od 26 nastavnika, svega njih devetoro bili su Srbi (55).
Srbima je eksproprisano 150.000 jutara zemlje (jutro je 0,57 ha) u korist mađarskih agrarnih interesenata i mađarske države (63).
Intenzivno je rađeno na obrazovanju „Mađarske pravoslavne crkve“.
Sve je to preduzimano da bi se „potpuno eliminisali tragovi življenja ovih krajeva pod dvadesettrogodišnjom srpskom okupacijom“, kako je stajalo u obrazloženju uvođenja Vojne uprave (11.4.–4.8.1941; 31), odnosno da bi se „mađarska istorija u ovim krajevima nastavila tamo gde je prekinuta 1918“, kako je to objasnio ministar unutrašnjih poslova, Keresteš-Fišer (76; v. i 78).
I tako su se, zbilja, Srbi u Bačkoj i Baranji vratili u Ugarsku 1918. Do kraja rata, prema zvaničnim podacima, samo u Bačkoj je pobijeno 8.588 ljudi, osakaćeno, mučeno i silovano njih 8.660, a proterano, hapšeno, internirano i odvođeno na prisilan rad njih 82.000 (193).
Srbima je toliko bilo lepo u Ugarskoj 2.0, da je čak i rukovodstvo KP u Vojvodini 1945. – a za komuniste se tada sve pre može reći nego da su srpski nacionalisti – izražavajući „raspoloženje srpskog življa“ zahtevalo da se iz Jugoslavije moraju proterati svi Mađari (ovde 41).
Eto takva je za Srbe bila zemlja prikazana na Martonovoj „lepoj mapi“.
Kada je objavljena fotografija na kojoj Orban drži sastanak, u predsedništvu Fidesa, ispod ogromne mape Ugarske iz 1918, Hrvati su zvanično protestovali, a Srbi su se samo nasmejali.
Zašto? Zato što je mađarski nacionalizam za nas danas drugorazredna opasnost.
Mi mađarski nacionalizam, naime, više ne doživljavamo kao poguban – poput hrvatskog, albanskog ili muslimanskog. Tome ima četiri razloga:
krivci za zločine u Bačkoj 1941-1944. kažnjeni su, i posle toga više nije bilo novih zločina nad Srbima;
Srbi su čak i u Bačkoj postali ubedljiva demografska većina:
Mađarska je posle 1944. – za razliku od Hrvatske – temeljno denacifikovana;
aktuelni mađarski nacionalizam nije „vampirski“ ili „zombi“ nacionalizam; on od nas, da bi obezbedio nacionalnu supstancu, ne mora neprestano da otima jezik, istoriju, crkve i velikane kulture; to je danas „normalni“, komšijski nacionalizam, s kojim se zna na čemu si, i s kojim su čisti računi.
Ad 1. Kažnjeni su gotovo svi izvršioci, pa i organizatori pogroma nad Srbima u Bačkoj. Ogorčenje srpskog življa bilo je toliko da su nove vlasti upriličile ne samo javna suđenja, već i javna vešanja i streljanja (pogotovo u mestima gde je sprovedena Racija): u Starom Bečeju (ovde 161), Čurugu (181), Žablju (203; 207; 209), Somboru (203), Novom Sadu (207, 208)…
Posleratna osveta obuhvatila je nekih pet hiljada vojvođanskih Mađara, koji su streljani, obešeni ili umrli u internaciji (178). Proterano je, ili izbeglo, gotovo svih 40.000 Mađara naseljenih 1941-1943, kao i skoro sav mađarski živalj koji je bio saučesnik Racije – poput „celokupnog mađarskog stanovništva iz Šajkaške“ (181). Ukupno je iz Jugoslavije u Mađarsku izbeglo ili proterano 80.000 Mađara (ovde 33).
Ovaj broj ubijenih i proteranih (izbeglih) Mađara grubo je odgovarao broju srpskih žrtava. Time je realizovana politika tadašnjeg pokrajinskog rukovodstva KP: „Oko za oko, zub za zub!“ (ovde 178).
Ad 2. Prema mađarskom okupacionom popisu stanovništva (kraj 1941), u Bačkoj je bilo 45% Mađara i 19% Srba. Prema poslednjem našem popisu (2011), u Bačkoj je bilo 57% Srba i 19% Mađara.
Demografska većina danas je takva da je srpski identitet Bačke nesumnjiv.
Ad 3. U Mađarskoj su komunisti uništili klase koje su bile vekovni nosioci ekstremnog mađarskog nacionalizma: veleposednike, trgovačko-industrijsku buržoaziju i činovničku aristokratiju. Pored toga, čišćenje mađarskog društva ne samo od fašista već i od svake „reakcije“, trajalo je čitavu deceniju: 200.000 Mađara koji su pobeli s Nemcima nikad se nije vratilo (ovde 28); 650.000 Mađara podvrgnuto je isleđivanju, a kroz zatvore je prošlo njih 400.000; likvirirano je 2.000 mađarskih fašista i „reakcionara“, osuđeno 100.000, u radne logore poslato 44.000, a 15.000 aristokrata, industrijalaca, oficira i pripadnika više klase prognano je iz gradova na selo, gde su radili kao poljoprivredni radnici (ovde).
Starom mađarskom nacionalizmu, onome koji je Srbe gazio i koji ih je na kraju bacao pod led, slomljena je kičma. Ovaj današnji je benigniji, a u Bačkoj i Banatu se uglavnom svodi na kulturrasizam.
Ad 4. Mađari nisu skorašnja, toponimska nacija, koja sebi izmišlja identitet, tako što krivotvori istoriju i prisvaja tuđu kulturu. Mađari imaju svoje kraljeve, svoje katedrale, svoju državnost, svoj jezik, svoje velike umetnike i svojih 13 nobelovaca…
Mađari nisu fantazmagorična, parazitska, himerična, avetna, zombi nacija, poput one opisane u knjizi Kosovo na kraju istorije (2019). Petrović i Kamčevski daju sliku jednog društva bez realne ekonomije – gde su glavne privredne grane: šverc narkotika, strane donacije i doznake albanske dijaspore (138) – društva koje izgrađuje „utvrani identitet bez pokrića“ (139) tako što proizvodi „veštačkog nacionalnog junaka, veštački jezik, veštačku istoriju“ (143).
Grupacija koja tvrdi da je starosedelac na Balkanu, na kome navodno prebiva hiljadama godina, ne može da pokaže nijedan spomenik, nijedan dokument, stariji od 1285. godine, u kojima se pominje njen jezik (72). Na teritoriji Kosova, gde je ta grupacija takođe navodno odvajkada, sve do najnovijih vremena ona nema svojih spomenika, nema svojih mapa, nema svojih toponima, niti bilo čega – nema čak ni naziva za zemlju koju hoće da prisvoji (73).
S druge pak strane, Kosovo, pa i sama Albanija, prepuni su brojnih svedočanstava o prisustvu Srba: manastiri, spomenici, povelje, crkve, zapisi, toponimi… Na Kosovu se nalazi „najveća koncentrcija sakralnih objekata u Evropi – između 1.750 i 1.900“, a većina je izgrađena tokom trajanja srednjovekovne srpske države (133).
Zato se ta tuđa istorija mora prisvojiti, te tuđe crkve i povelje ukrasti – pa Nemanjić postaje Nimani, a graditelj Visokih Dečana postaje albansko pleme Gaši. Taj model parazitskog narodotvorstva simoblizuje Sinan-pašina džamija (1615), sazidana od kamena dobijenog rušenjem manastira Svetih arhangela (1352) (53). Tuđe se mora razoriti, da bi se svoje sačinilo.
Sa Mađarima mi nemamo taj problem. Zato se nismo uplašili Orbana i njegove karte. Ali, s gorčinom posmatramo Martonovu „lepu mapu“, jer vidimo kako se u Srbiji uporno hoće rehabilitovati jedna maligna država, koja je skončala s rukama u srpskoj krvi.
Ugarska 1.0 i 2.0 za Srbe su bile zle države.
A Ugarske 3.0 neće biti.
IZVOR: Iskra.co FOTO: Media centar Beograd