Pjevač U2-a, Bono, sada crta ilustracije za imperialistički propagandni časopis The Atlantic. Jer to su one stvari koje se događaju u distopijskoj civilizaciji a dok je globalno carstvo u samrtnom hropcu.
Članak Vašington posta, “Bono voli da crta naslovnice za Atlantic, pa ga je magazin angažovao,” izvještava da “je Bono zaljubljen u Atlantic fanfikciju naslovnica – u tolikoj mjeri da je angažovan da ilustruje junsku naslovnicu časopisa sa likom ukrajinskog predsjednika Volodimira Zelenskog.”
Svojim najnovijim doprinosom gomili iritantnih trenutaka Zelenskog koje smo imali priliku viđati protekle godine, Bono zapravo ilustruje članak doživotnih ratnih propagandista En Apelbaum i Džefrija Golberga.
Članak podržava ukrajinsku ofanzivu kojom za cilj ima osvajanje Krima, što stručnjaci uglavnom smatraju potezom koji bi najvjerovatnije rezultirao nuklearnim ratom.
Evo odlomka iz članka Goldberga i Apelbaumove, samo da vam dočaram izgled “Dobri momci protiv Loših momaka” infantilnog okvira kojim se ovih dana kroz propagandne masovne medije hrane zapadni liberali:
“Ponekad se rat opisuje kao bitka između autokratije i demokratije, ili između diktature i slobode. Istina je da se razlike između ova dva protivnika ne odnose samo na ideologiju, već i na sociologiju. Ukrajinski otpor Rusiji sukobljava heterarhiju sa hijerarhijom. Otvoreno, umreženo, fleksibilno društvo – koje je jače na nivou građana i dublje integrirano sa Vašingtonom, Briselom i Silikonskom dolinom nego što je bilo ko primijetio – bori se protiv vrlo velike, vrlo korumpirane, top-daun države. Na jednoj strani, farmeri brane svoju zemlju, a inžinjeri u svojim ranim dvadesetim izrađuju uređaje za nadzor sa visine, koristeći alate koji bi bili poznati inženjerima u ranim dvadesetima bilo gdje drugo . S druge strane (ruski op.prev.) komandanti, pod vođstvom diktatora opsednutog drevnim kostima, šalju gomile slabo naoružanih regruta da budu poklani – baš kao što je Staljin nekad slao štrafbate, kaznene bataljone, protiv nacista . “Izbor”, rekao nam je Zelenski, “je između slobode i straha”.
Mnogi Zapadnjaci su svoje prve mladalačke uzburkane strasti osjetili slušajući numere U2 poput “Sunday Bloody Sunday” i “Pride (In the Name of Love)”, ali danas Bono objašnjava kako je “veoma zavolio” ratnog zločinca Džordža V. Buša, hvali kapitalizam na Svjetskom ekonomskom forumu, udružuje se sa zagovornikom rata Lindzijem Grahamom kako bi promovisao američke imperijalističke narative o Siriji i u kijevskom metrou pjeva “Stoj uz Ukrajinu” kao dio podrške američkim imperijalnim narativima.
I baš kad kad je izgledalo da ne može biti imperijalistička alatka više nego što jeste, biva angažovan od strane jednog od najgorih militarističkih časopisa da nacrta Zelenskog za naslovnu stranicu.
Jer tako to ide u visoko kontrolisanom društvu gdje je vladajuća kultura dizajnirana tako da služi moćnima. Društvu u kojem sue umovi javnosti neprestano oblikuju masovnim psihološkim manipulacijama kako bi se osiguralo da ljudi razmišljaju, govore, rade, troše i glasaju na načine koji pogoduju bogatima i moćnima.
Sve ono što se odabere da dođe u fokus mejnstrim pažnje olakšava ovaj plan (ili je za njega barem bezopasno), a čim za njega postane potencijalno prijeteće, koriguje se ili marginalizuje.
Ova dinamika uzorkuje da iz vrtoga naših kulturnih voda isplivaju neke zaista nevjerovatne stvari , poput likova iz Simpsonovih koji mašu ukrajinskim zastavama ili opere o operateru dronova koju sponzoriše General Dynamics.
Evo šta o svemu piše Konor Ehols iz Responsible Statecraft-a:
“Ove jeseni, stanovnici Vašingtona će biti počašćeni svjetskom premijerom opere “Grounded”, koja prati vazduhoplovnog asa imenom Džes, koju neočekivana trudnoća prisiljava da ostavi voljeni F-16 i od sada pilotira iz vlastitog doma. Kako?
Tokom predstave, “top shot” pilot se bori sa psihičkim problemima uzrokovanim ispaljivanjem raketa iz bespilotne letelice u Avganistanu, a kojom upravlja iz prikolice u Las Vegasu. “Dok Džes tokom dana prati teroriste, a noću ljulja svoju ćerku, granica između njenih svjetova opasno slabi”, kaže se u najavi.
Producent i sponzor spektakla je General Dynamics, jedna od najvećih svetskih kompanija za oružje (i, ko bi rekao, proizvođač Džesinog omiljenog aviona). Dramski pisac Džordž Brant je napisao libretto, koji će oživjeti mzosopran Emili di Anđelo i kompozitor koji je osvojio nagradu Toni, Dženin Tesori.”
Takođe ćete se susresti sa stvarima poput “humanitarne intervencije” koju zagovara Samanta Pauer, koja sa entuzijazmom tvituje o saradnji između franšize Ulica Sezam i ispostave CIA i USAID-a u Iraku:
U sjenci američkog carstva vrlo često viđamo ovakve stvari. One se pojedinačno ne čine značajnima, ali kada počnete da ih primjećujete, onda ih prepoznajete kao simptome duboko bolesti civilizacije u kojoj živimo.
U kojoj se strune naših duša vuku na najiritantnije zamislive načine a kako bi nas naveli da podržimo kapitalizam, imperiju i oligarhiju, koja nas manipuliše da zagovaramo sistem vrijednosti koji iskorištavaju moćne sociopate sa pokrićem neshatljivih ciljeva.
Gde smo kao laboratorijski miševi obučeni da podržavamo sisteme koji našu vrstu guraju ka izumiranju, a zato jer su naši vladari izrekli riječi humanosti i mahali duginom zastavom.
Upravo tako izgleda distopija. Kao grupa kontrolisanih automata koji bezumno marširaju ka ekozicidu i omnicidu uz ritam koji im svakodnevno i na svaki način govori da nema višeg cilja od onog dostignutog nema.
Poput feminističke rok opere finansirane od strane vojno-industrijskog kompleksa o operaterima dronova i Kuki Monstrum koji Samanti Pauer pomaže u psihološkoj kolonizaciji iračke dece. Kao Bono koji se vraća na scenu sa emotivnom pjesmom o ubistvu Martina Lutera Kinga Jr. kako bi ilustrovao ratnohuškačku naslovnicu u The Atlantic-a.
Kao da nam liju beton oko srca i šiju poveze preko naših duša. Otupljuju nas, odvlače pažnju , daju nam sedative, a sve kako lokalni huligani ne bi remetili rad imperijalne mašinerije.
Oni ubijaju ono sveto i lijepo u ljudskom rodu, i to čine da bi realizovali neke od najodvratnijih vizija koje je ova planeta ikada videla.
Piše: Kejtlin Džonston za CaitlinJohnstone.com
Ilustracija: MidJourney prompt by Preokret